Brakuje mi anonimowości, nawet tej pozornej

Czasem człowiek potrzebuje wyrzuć z siebie to, co go męczy, co zawłaszcza jego myśli. Podzielić się tym, czego nie chce powiedzieć bliskim. Napisać to, czego nie wypowie nigdy na głos, by kogoś nie urazić. Zapisać ulotne chwile, na tyle intymne, że nie dla każdego przeznaczone. ... I choć nie chce się tym dzielić, jednak chce by ktoś to usłyszał i skomentował, a może podpowiedział.

Na początku pisałam sama dla siebie, nie szukałam obserwatorów. Nie starałam się. Potrzebowałam, to siadałam i pisałam. Nawet ze łzami w oczach. Moje teksty były tak szczere, jak szczera przed nikim nigdy nie byłam. Czułam się anonimowa. Wiem, że to pozorna anonimowość, ale jednak. Niewielka grupka obserwatorów, która z czasem zaczęła mnie wspierać, była mimo wszytko osobami anonimowymi, przed którymi mogłam się wygadać bez żadnych konsekwencji.

Trochę tekstów tych najbardziej osobistych zachowałam mimo wszystko dla siebie. Dziś przeczytałam kilka z nich i powiem Wam, że one są na prawdę dobre. Są lepsze od tego wszystkiego, co obecnie tu piszę. Są lepsze bo pisane pod wpływem emocji, na bieżąco, bez owijania. Na blogu również, znajdziecie sporo bardzo osobistych wpisów, jednak jest ich coraz mniej.

Ci co czytają mnie od dawna, wiedzą, że charakter mojego bloga bardzo się zmienił. Dlaczego? Dlatego, że czyta go więcej ludzi, czytają go osoby, z którymi chociaż raz na jakiś czas staję twarzą w twarz ... Oczywiście sama się starałam o Was wszystkich :) Nie ukrywajmy, jesteście mi potrzebni i cieszę się z każdego nowego czytelnika. Dzięki temu, że do mnie zaglądacie, wydawnictwa chcą ze mną współpracować. Jednak kij zawsze ma dwa końce. Realizując swój cel, straciłam całkowicie swoją anonimowość w sieci. Co za tym idzie, nawet nie w pełni świadomie, ale kontroluję się. Oczywiście dalej piszę szczerze, ale nie piszę już wszystkiego. Nie każda myśl, która nawiedza moją głowę nadaje się do publikacji. I czasu mi brakuje na pisanie o tym co czuję, bo w pierwszej kolejności muszę wypełnić swojej zobowiązania.

I powiem Wam szczerze, że brakuje mi dawnych czasów. Pisania o wszystkim i o niczym. Zwierzania się ze złego nastroju, palącej zazdrości, czy radości z chwili bliskości. I zaczynam się zastanawiać, czy nie zostawić tego wszystkiego i nie zacząć od początku, w innym miejscu, pozornie anonimowo.