Co w głowie piszczy: "Kuba i Kanga" Ursula Dubosarsky - recenzja

Oto książka, której opis bardzo mi się spodobał. Książka o przyjaźni między człowiekiem i zwierzęciem. Moja starsza córka jest na etapie "Mamo, kiedy będziemy mieli jakieś zwierzątko?", więc pomyślałam, że się jej spodoba ta pozycja i nie myliłam się :) Słuchała jej z wielkim zaciekawieniem i wspólnie ze mną czytała.

Kuba i Kanga, książka dla dzieci i młodzieży, książka o przyjaźni, książka o kangurze, Ursula Dubosarsky, recenzja, zdjęcia

KUP KSIĄŻKĘ

Czy jest to książka o przyjaźni między chłopcem, a kangurem? Czy kangur może zostać przyjacielem? Jeśli jesteście zainteresowani tym tytułem, przeczytajcie dalszą część wpisu.

Na skraju australijskiego buszu stoi stary dom z zielonymi okiennicami. Mieszka w nim Kuba i jego tata oraz zwierzęta: czarny pies Bobi, bury kot Rik, kura Petronela ze swoją świtą, dwie czarno-białe krowy i bardzo stary koń. Każdy dzień w tym miejscu jest taki sam. Tata maluje całe dnie obrazy w chatce na wzgórzu, Bobi mu wiernie towarzyszy, a Kuba spędza czas sam. Pewnego dnia Kuba znajduje w buszu postrzeloną kangurzycę, która na jego oczach umiera. Ten dzień zmienia życie chłopca na zawsze. Z torby martwej kangurzycy wyłazi małe kangurzątko, którym Kuba postanawia się zaopiekować. Na imię mu daje Kanga.

"Kuba i Kanga" to książka nie tylko o przyjaźni, ale również o odpowiedzialności za zwierzęta i o różnicy między zwierzętami domowymi, a tymi dzikimi.

Książka ta pokazuje na czym polega odpowiedzialność za zwierzę, które faktycznie może być świetnym towarzyszem zabaw i przyjacielem nie tylko dziecka, ale wobec którego ma się również obowiązki. Kuba wstaje nawet w nocy, żeby kangurka nakarmić, pilnuje, żeby pies go nie skrzywdził, dba o to, by zwierzak miał wystarczającą ilość ruchu. Z czasem Kuba bardzo przywiązuje się do Kangi, z którą przecież spędza całe dnie i noce. Z jego strony to z pewnością jest przyjaźń, a nawet powiedziałabym, że dziecięca miłość. Kanga niestety jest zwierzęciem dzikim. Kocha Kubę na swój własny sposób, ale przede wszystkim pragnie wolności. Nie chce stać się taka jak Bobi, czy inne zwierzęta domowe. Nie chce chodzić, krok w krok, za swoim panem. Natura wzywa ją do buszu i tam właśnie ucieka, gdy tylko czuje się wystarczająco silna. Czy w związku z tym, możemy mówić, że była ona przyjaciółką Kuby?

Kto okazał się prawdziwym przyjacielem Kuby?

Ursula Dubosarsky pozwoliła, by zwierzęta same powiedziały co czują. Stąd wiemy, że Kanga, choć wdzięczna Kubie, nie chciała być przez nikogo ograniczana. Myślę, że przyjaźń z człowiekiem była poza jej naturą. Zupełnie inaczej niż w przypadku psa. Bobi powiedział "Jeśli o mnie chodzi, żyję dla miłości." Wszyscy wiemy jak wiernym przyjacielem potrafi być pies. Bobi towarzyszył Kubie i jego tacie każdego dnia swojego życia. Dotrzymywał towarzystwa, czuwał przy chorym. Gdy Kuba wybrał się ratować Kangę przed myśliwymi, Bobi podreptał razem z nim. Zakończenie książki "Kuba i Kanga" jest niejednoznaczne, jednak według mnie wynika z niego jasno, kto był prawdziwym przyjacielem Kuby. Mam na myśli oczywiście tego, który w decydującym momencie poświęcił własne życie, by ratować ...

I znowu piszę o śmierci.

W tej książce czytelnik dwa razy zetknie się ze śmiercią. Trzeba to podkreślić, bo wiem, że niektórzy rodzice, pragną jak najdłużej swe dzieci uchronić przed tym tematem. Osobiście jestem zdania, że o śmierci, jak i o każdej innej sprawie trzeba z dziećmi rozmawiać od początku, oswajać je stopniowo, a nie tworzyć temat tabu. Tak więc pojawia się śmierć, pojawia się temat kłusownictwa.

Dla dziecka w jakim wieku jest ta książka?

Moja siedmiolatka wysłuchała jej z zapartym tchem. Oczywiście było jej smutno i czuła złość. Jednak lektura ta nie wywołała u niej koszmarów, ani żadnych lęków. Myślę, że dzieci w jej wieku mogą już być odbiorcami tej książki. Celowo napisałam odbiorcami, bo mam na myśli, to że mogą wysłuchać jej, ale mogą również jej fragmenty czytać sami. Dużo młodszym dzieciom jednak nie polecam jej czytać, ponieważ może okazać się dla nich zbyt trudna. Jest to z pewnością świetna lektura, zarówno dla chłopców jak i dziewczynek w trochę starszym wieku niż moja Wiki, powiedzmy ok. 10 lat. Górnej granicy nie chcę określać, bo fakt jest taki, że nawet ja z ciekawością i przyjemnością ją czytałam, a lata nastoletnie mam już dawno za sobą.

Prezentuje się bardzo ładnie

W książce zastosowano dużą czcionkę, krótkie rozdziały i trochę czarno-białych ilustracji. Całość zamknięta w sztywnej okładce i niewielkim formacie prezentuje się bardzo ładnie i wygodnie się czyta.