Słońce gdzie jesteś?

Zdecydowanie brakuje mi słońca. Dni są takie senne, ponure, brzydkie ... Myśli paskudne gonią się po głowie. Wystarczy jakiś maleńki punkt zaczepienia i wypełzają z zamkniętej klatki pamięci. 

Wczoraj spięcie małe było. Wszystko przez moje lenistwo. Do zrobienia tyle rzeczy to i bunt się się we mnie obudził "dlaczego ja?! zmęczona jestem! chcę poczytać, polenić się, ... wszystko tylko nie gotować, zmywać, prać ..." Krótko, zwięźle i wcale nie głośno, ale wyładowałam się na Mężu. 

Dziś za to sytuacja wczorajsza powraca i wyciąga myśli dotyczące przeszłości: 

"One pewnie lepsze były dla Niego, robiły wszystko z uśmiechem na twarzy, podtykały smakołyki, wymyślały i gotowały pyszności ... nie czepiały się, nie marudziły, ... z nimi świetnie się bawił, imprezował, miło mijał im czas ...były ładniejsze ... ... ..." 

"A może to On bardziej się o nie starał. Tak to miałoby sens, bo przecież one lepsze były ..."

Ehh i znowu muszę z nimi walczyć, z tymi paskudami myślami. Słońce by mi pomogło, ale schowało się za chmurami i nie pokazuje od dłuższego już czasu. 

Może Wikusia zadziała? Ona też jak słońce potrafi uśmiech na twarz przywołać :) i myśli rozgonić :)